მოვიდა დრო რომ რამდენიმე წუთი ბლოგსაც დავუთმო და ჩემი აზრი დავწერო მსოფლიო ჩემპიონატის შესახებ.რომ გითხრათ აღფრთვანებული და განცვიფრებული ვარ ზოგადად ჩემპიონატის დონით – მოგატყუებთ (რამდენიმე თამაშს თუ არ ჩავთვლით),ამიტომ კრიტიკულ შეფასებას უფრო მოისმენთ,მაგრამ ეს ნამდვილად არ იქნება რიგითი ინგლისის გულშემატკივარის პოსტი,რომელიც მსაჯებს ყველა ბრუნვაში მოიხსენიებს და მათზე დაბოღმილს,რეალობის შეგრძნება დაკარგული აქვს.

ფავორიტების არსებობა თავიდანვე ძალიან პირობითი იყო და ეს საწყის ტურებშივე ძალიან კარგად გამოჩნდა,როცა მიჯრით თამაშები ვერ მოიგებს საფრანგეთმა,იტალიამ და ესპანეთმა ხომ საერთდაც წააგო პირველი თამაში.ბრაზილიის,არგენტინისა და თუნდაც ჰოლანდიის გუნდები კი ჯგუფში ყოველთვის ძალიან კარგად ასპარეზობენ და მათგან არც იყო გასაკვირი 7–9–9 ქულები.ძალიან თვალსაჩინო იყო გუნდებში ლიდერების არ არსებობა და ამან კიდევ ერთხელ განმიმტკიცა ის აზრი,რომ ფეხბურთში რევოლუციური ცვლილებები ხდება და ეს პირველ რიგში,ჩემი აზრით,გუნდიდან ეგრეთ წოდებული „ათი ნომრის“ ამოვარდნაა.რა თქმა უნდა ინდივიდუალური ოსტატობა კიდევ დიდი ხანი იქნება ფეხბურთის მთავარი მამოძრავებელი ძალა და არა გუნდურობა,მაგრამ რაც მარადონამ მესის დამართა,დანაშაული უფროა,ვიდრე სწრაფვა რეალური ლიდერის შექმნისა.საბოლოოდ კი მესი ამ ჩემპიონატზე ჩვარი იყო და ამაში ყველაზე დიდი წვლილი სწორედ მისი გუნდის თავკაცს მიუძღვის.იტალიის სიფარჩაკეს საზღვარი არ ჰქონდა,საფრანგეთის ნაკრები ვარჯიშის მაგივრად ერთმანეთის მიმართ გინებით იყო დაკავებული და არც არავის გაჰკვირვებია მათი უსახური გამოსვლა და უტიფარი დემონსტრირება ანტი ფეხბურთისა.ერთი ის იყო,რომ იტალიის თუნდაც ბოლო ადგილს არავინ ელოდა,საერთო აღიარებით,ყველა დროის ყველაზე სუსტ ჯგუფში.გერმანიამ, აგერ უკვე მერამდენე ტურნირია, 2–ე, 3–ე ადგილის სინდრომი ვერ მოიშორა და ჩემპიონობამდე მათ კიდევ ძალიან ბევრი უკლიათ.გამოცდილებასთან ერთად მოვა ყველა ის საჭირო თვისება,რომელიც მსოფლიო ჩემპიონობისთვის არის საჭირო და ამას მინიმუმ 8 წელი მაინც დასჭირდება და რვაფეხას იმედზე ყოფნას,ჯობს ეს ახალგაზრდები სწორად ავარაჯიშონ და გერმანია უპირობო ფავორიტი იქნება 2018 წლის მუნდიალზე.

აფრიკულ ფეხბურთს ერთი ნაბიჯი დააკლდა ისტორიაში შესასვლელად,მაგრამ ალბათ მაინც სამართლიანი იყო ურუგვაის გასვლა და არა განის ნაკრებისა.წლევანდელ მუნდიალზე აფრიკული ფეხბურთი ნამდივლად არ იმსახურებდა ნახევარფინალისტ გუნდს და ის აცილებული პენალტიც ზუსტად ამის დასტურია.აზიური ფეხბურთი მოწოდების სიმაღლეზე იყო,სამხრეთ ამერიკულმა ფეხბურთმა კი დაამტკიცა თავისი უმაღლესი დონე და ის,რომ ერთ–ერთი ყველაზე „ვარსკვლავური“ კონტინენტია.

ესპანეთის ნაკრებსა და მის მწვრთნელზე დაუსრულებლად შეიძლება წერო.ბევრი აკრიტიკებდა დელ ბოსკეს და მის კვალიფიკაციას ეჭქვეშ აყენებდა,მაგრამ ამ კაცმა დაამტკიცა რომ თანამედროვეობის ერთ–ერთი საუკეთესო მწვრთნელია და თითქმის ყველაფერი მოიგო,რის მოგებაც შეიძლებოდა.ეს იყო „ბარსა“ ესპანეთის ნაკრების ფორმაში და ზუსტად ეს იყო მთავარი წინაპირობა იმის,რომ ესპანეთი აუცილებლად მწვერვალებს დაიპყრობდა.ევროპისა და შემდეგ მსოფლიოს ჩემპიონობა პროფესიონალიზმის უმაღლესი საფეხურია და ვისაც ეჭვი ეპარება იმაში,რომ ეს არ იყო სასწაული ფეხბურთი,ის ან ბრმა არის ან არადა ბრაზილიის გამოუსწორებელი გულშემატკივარი.ამ თაობამ მართლაც რომ დაიმსახურა ეს დიდება და მინდა,ხოტბა შევასხა ნეკრების თითოეულ წევრს,რომელთა ამდენწლიამნა გარჯამ უკვალოდ არ ჩაიარა.ისინი გმირები არიან და სამუდამოდ შევიდნენ არამარტო საფეხბურთო,არამედ ზოგადად მსოფლიო ისტორიაში და თავიანთი უდიადესი ადგილი დაიკავეს მსოფლიო მასშტაბით.

ბევრი ფეხბურთელთა გადაღლილობას აბრალებდა გამოკვეთილი ფავორიტების ფიასკოს და რა თქმა უნდა ამ აზრსაც აქვს არსებობის უფლება,მაგრამ მუნდიალი ნამდვილად შედგა და პირადად მე,დაუვიწყარი 1 თვე გავატარე უმაღლესი დონის ფეხბურთის ცქერით,თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეებით.

პ.ს. მსაჯებზე შეგნებულად არაფერი დავწერე,პოსტს გავაფუჭებდი… )))

ბოლო პერიოდში ტრაგიკული ამბების კასკადი იყო,რომლებმაც ძალიან გააფერმკრთალეს წინასამუნდიალო განწყობა და ყველაფერმა ბურუსით მოცულ და უბრალო მოკვდათათვის მიუწვდომელ რეჯიმში გადაინაცვლა.ჰაიტისა და ჩილეს მიწისძვრა,ყირგიზეთის რევოლუცია(უკანასკნელ ათწლეულში უკვე მეორედ) და რაღა თქმა უნდა ამ ყველაფრის კულმინაცია იყო პოლონეთის სამთავრობო დელეგაციის ტრაგიკული დაღუპვა სმოლენსკთან ახლოს,რომელმაც შეძრა მსოფლიო.ამ ტრაგედიას არ გლოვობს მხოლოდ პოლონელი ხალხი,გლოვობს მთელი ევროპა და საღად მოაზროვნე თითოეული ადამიანი,რომელსაც აქვს გული და აქვს იმის განცდა,რომ დაიღუპა არა უბრალოდ რომელიმე ქვეყნის პრეზიდენტი,არამედ დაიღუპა ქართველთა უდიდესი მეგობარი და ევროპის მასშტაბით უდიდესი სახელმწიფო მოღვაწე.პოლონეთმა დაკარგა პრეზიდენტი,სიმბოლო ქვეყნისა და პოლონელი ხალხისა.ადამიანი,რომელმაც თავისი ცხოვრება თავისუფლებისათვის ბრძოლას შესწირა და არჩეული მარშრუტისათვის ერთხელაც არ გადაუხვევია.გვედგა გვერდში,როცა ჩვენი თავისუფლება იზღუდებოდა და ბოლოს წუთამდე ქართველთა უდიდეს მოტრფიალედ და ქომაგად დარჩა.ფართო მასებისათვის იმის ნახევარიც არ არის ცნობილი,რასაც კაჩინსკი რეალურად აკეთებდა ჩვენი ქვეყნისთვის და რომ დაცლოდა,კიდევ ბევრ სასიკეთო საქმეს გააკეთებდა.

რუსების მონაწილეობა ამ უდიდეს ტრაგედიაში დღესავით ნათელია და მხოლოდ „ბრმასა და ყრუს“ შეუძლია იმაზე აპერირება,რომ ეს ნამდვილას ტრაგიკული შემთხვევა იყო და მასთან საერთოდ არაფერი აქვს რუსეთის კაცთმოძულე პრემიერ–მინისტრ პუტინს.მომხდარი ფაქტი საგანგაშოა ჩვენთვის და მე მაინტერესებს,დარჩენილია კი დღეს საქართველოში ადამიანი,რომლესაც აქვს იმის ილუზია,რომ უახლოესი არჩევნები მშვიდობიანად ჩაივლის ?! ბევრისათვის თუნდაც 7 ნოემბერს დატრიალებული მოვლენები სანახაობა იყო და არა მაგალითი იმისა,თუ როგორ არ უნდე მოვქცეულიყავით და დარწმუნებული ვარ იმაში,რომ რუსეთს მაისის ბოლოსთვის საშინელება აქვს ჩაფიქრებული,რომელსაც სისრულეში თავისი „ყმებით“,ნოღაიდელისა და კიდევ ღმერთმა იცის ვისი ხელით,სისრულეში მოიყვანს.საფრთხე რეალურად არსებობს და ყველამ თუ არ ვიგრძენით მისი საშიშროება,დაპირისპირება გარდაუვალია,რომლის ჩვენებასაც ასე დაჟინებით ცდილობდა იმედი „იმიტირებული ქრონიკით“.მართალია გადაამლაშეს და უკურექცია გამოიწვიეს ხალხში,მაგრამ სიტუაცია შეიძლება ზუსტად ასე განვითარდეს(ჯარის ღალატისა და პრეზიდენტის დაღუპვის გარდა) და მერე თითზე კბენა გვიანი იქნება.ღმერთმა ქნას ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიაროს,მაგრამ პოლონეთის ამბებმა განმიმტკიცა ის აზრი,რომ ვიღაცას კრემლში,მაისის მოვლენების ეტაპობრივი განვითარება უკვე დაგეგმილი აქვს და მისი შესრულება დიდი ხანია მიმდინარეობს.

როცა ამ ინსტიტუტის ავკარგიანობაზე საკუთარი აზრის ჩამოყალიბებას ვცდილობთ,თითქმის ყოველთვის ქართული მენტალიტეტის გავლენის ქვეშ ვექცევით და სწორედ აქედან გამომდინარეობს ჩვენი თითოეული თეზისი ზოგადად „თავისუფალი აზროვნების“ შესახებ.ძალიან მინდა გავუგო მათ,მაგრამ ჩემი თითეული ასეთი მცდელობა,მათი გადასახედიდან შემეხედა სიტუაციისათვის,კრახით დამთავრდა და არც კი ვიცი,ოდესმე თუ შემეძლება „პრო–დასავლური აზროვნება“ განვავითარო საკუთარ თავში.პირველ ნაწილში პატარა ისტორული ექსკურსი ჩავატარე და ჩვენს წინაპრებსაც „გადავწვდი“ კარგი გაგებით,მინდოდა პარალელი გამევლო მათ ცხოვრებასა და ჩვენ ცხოვრებაზე და ამ მიმართულებით გამემძაფრებინა პოსტის აღქმა – არ დავივიწყოთ წარსული,ის რამაც დღეს ასეთი სახით მოგივყვანა და რომლითაც ჯერ კიდევ შეგვიძლია ვიამაყოთ ქართველებმა(ეს იმათ გასაგებად,ვისაც წარსული ფეხებზე ჰკიდია და მხოლოდ დღევანდელი დღით ცხოვრობს).საზოგადოება ყველაფერზე არაორდიანულურად რეაგირებს და ცდილობს,რომ ხალხის აზრს შეუსაბამოს კონკრეტული ადამინის როგორც ქცევა,ასევე მორალური პრინციპები.ერთი მხრივ,ძნელია არ დაეთანხმო ხალხის მასას,როგორც აზრის გამომხატველ უმრავლესობას,მაგრამ,მეორე მხრივ,არავის განსასჯელი არ არის სხვისი ცხოვრება და ცხოვრების სტილი.არავის აქვს უფლება სხვის ქმედება დაგმოს და კრიტიკის ქარცეცხლში გაატოროს იგი,როცა ამას მისი შვილი,ძმა,და,ნათესავი ან თუნდაც მეგობარი აკეთებს.ორმაგი სტანდარტი განსაკუთრებით არ უნდა მოქმედებდეს იქ,სადაც ერთი მიმართლებით არის საჭირო ჩვენი აზრის მკაფიოდ გამოხატვა და დადასტურება.

პ.ს. ვინც კარგად წაიკითხა ჩემი ორივე პოსტი,მიხვდებოდა,რომ მე არც რადიკალურად წინააღმდგები ვარ ამ ინსტიტუტის და არც დიდი მოტრფიალე გახლავართ,უბრალოდ წარსულსა და ჩვენს სახელოვან წინაპრებს ვცემ უდიდეს პატივს და სწორედ ამიტომაც არის,ამ ინსტიტუტისადმი შედარებით მეტი კრიტიკა,ვიდრე ხოტბა. The End

პ.პ.ს. განახლებული ლინკით

ვერ გადამეწყვიტა,ფსიქეს ამ პოსტზე უბრალოდ კომენტარი გამეკეთებინა,თუ ცალკე პოსტში დამეწერა და გამომექვეყნებინა.ბევრი ვიფიქრე და იმ დასკვნამდე მივედი,რომ პოსტის გამოქვეყნება ჯობს.

არასდროს გამჩენია სექსუალურ უმცურესობებზე პოსტის დაწერის სურვილი და არც დავწერდი ზემოთაღნიშნული პოსტი რომ არ მენახა თავისი კომენტარებითურთ.როცა მათ ცხოვრების სტილსა და საზოგადეობაში დამკვიდრების მცდელობაზე ვაპერირებთ აქ ყოველთვის „ძველი“ და ყველასათვის ნაცნობი „დემოკრატიულობა“ გადმოდის წინა პლანზე და აქედან გამომდინარეობს თითოეული თეზისი,რომ „ვის როგორც უნდა ისე უცხოვრია“,“ვისი რა გასარჩევია სხვისი ცხოვრება“,”ეს თუ ცოდვაა,მაშინ,დაე,მას მოეკითხოს და არ მას,ვინც მათ ლანძღავს და აგინებს“ და ა.შ. კი ბატონო,ერთია აზრისა და ნების თავისუფლება,ხოლო მეორე საზოგადოების დამოკიდებულება ზოგადად ცისფერების მიმართ,მაგრამ ხომ არ შეიძლება მათი თითეული ნაბიჯი მოვიწონოთ და ფსევდო–დემოკრატიული პრინციპეპიდან გამომდინარე თვალი დავხუჭოთ ხშირ შემთხვევაში უზომო ამბიციებზე,რომლებიც მათ აწუხებთ ?! წარმოუდგენლად მიმაჩნია ბავშვის აყვანის მცდელობაც კი,არათუ გაზრდა და შემდეგ ცხოვრების სწავლა „საყვარელი შვილისთვის“.ვინც ამ აზრს მხარს უჭერს,ბავშვზე არ ფიქრობს ? არ ფიქრობს რა გამოვა მისგან როცა „ორი დედა“ ან „ ორი მამა“ ეყოლება ? თუ უფრო ნაზი დედა იყოს და ოდნავ მეტი მამაკაცური თვისებების მატარებელი მამა ? ამაზე დიდი აბსურდი კიდევ რამე არსებობს ? ასეთი ბავშვი ჯობია ბავშვთა სახლში გაიზარდოს,მისგან ადამიანი მაინც გამოვა და არა ჩვარი…

ფსიქოლოგები ამბობენ,რომ ეს დაავადებაა,ხშირ შემთხვევაში თანდაყოლილი და იშვითად შეძენილი.ავადმყოფ ადამიანს უნდა უმკურნალო და თუ განუკურნებელია მაშინ ნება იბოძონ და ისე მაინც იცხოვროn,რომ საზოგადოების აღშფოთება არ გამოწვიონ.აღლუმის გამართვასა და ქორწინების ვერიფიკაციას კი არ უნდა ითხოვდნენ,არამედ თავიანთ გზაზე წყნარად და ზედმეტი ამბიციების გარეშე იარონ…ამბობენ,მათაც ხომ ისე უნდათ ცხოვრება,როგორც ჩვეულებრივ მოკვდავსო,მაგრამ არ დავივიწყოთ ის,რომ ისინი ჩვეულებრივი ადამიანისგან განსხვავებით,მამათმავლობას ეწევიან და ყველაფერს,რომ თავი დავანებოთ ეს უმძიმესი ცოდვაა და ვინც ამბობს,რომ ეს ასე არაა,ერთხელ მაინც შევიდეს ეკლესიაში …

პ.ს. ფსიქეს პოსტის ლინკი
http://fsiqe.wordpress.com/2009/10/29/საზიზღარი-პედერასტი/

ფეხბურთზე ბოლო პოსტის შემდეგ დიდი ხანი გავიდა და იმდენი რამე მოხდა,რომ რამდენიმე წელი ეყოფოდა ჩვენისთანა პატარა ქვეყანას.რომლით დავიწყო არ ვიცი,არც ის ვიცი სიჭინავაზე კარგი ვთქვა თუ ცუდი,ნაკრები გავაკრიტიკო თუ საერთოდ დავასამარო ჩემს გონებაში მანამ,სანამ საიქიოდან სააქაოს მოიბრუნებს პირს ?! ფედერაციის არჩევნები ერთი დიდი სპექტაკლი და ფორმალობა რომ იყო,ამის მიხვედრას დიდი ინტელექტი არ სჭირდება.სიჭინავა უალტერნატივოდ დაუტოვეს დელეგატებს და მათაც „დიდსულოვნად“ აირჩიეს პრეზიდენტად ზუგდიდელი „ლომი“,რომელმაც სახელი ბაზის აშენებითა და მეცენატობით გაითქვა.რთულია მომავალი განჭვრიტო და რაიმე იწინასწარმეტყველო,მაგრამ მე ამ კაცის და განსაკუთრებით მისი გუნდის არ მჯერა და როცა ისინი ამბობენ,რომ 18 თვეში ფეხურთს ააყვავებენ,მაპატიეთ და უსინდისოდ ტყუიან.ლევან ყიფიანმა დიდი რაოდენობით ვაზელინი მოიმარაგა და ისე განაგძობს ცხოვრებას,თითქოს ის არ ყოფილიყო ცოტა ხნის წინ,რომელიც სიჭინავას ნათესაობას ყველა ბრუნვაში იხსენიებდა.გიორგი ნემსაძე,რომელსაც შარშან სამარცხვინოდ დაატოვებინეს პრეზიდენტის თანამდებოდა და დღეს იმ გუნდის წევრია,რომლის მფარველებმაც შარშან სახეში შეაფურთეს და ფეხ–ქვეშ გათელეს მისი კაცობა და მეობა.გია კვარაცხელია ფეხურთში ჭიპმოჭრილი კაცია და ერთი მაგის მეიმედება მეტ–ნაკლებად,თორემ პირველი ორი ღმერთს არ უქნია,პირველ რიგში კაცი უნდა იყო და მერე საფეხბურთო ჩინოვნიკი…

ნაკრებზე უკვე იმდენჯერ დავწერე,რომ გასაკრიტიკებელი სიტყვების მარაგი ამომეწურა,ნუ ამას თუ კიდევ ვინმე ნაკრებს ეძახის ეს იმ შემთხვევაში. კალაძე – საქართველო 2:0,მონტენეგრო – საქართველო 2:1,ბულგარეთი – საქართველო 6:2 ! ! ! აქ რომელ კომენტარის გაკეთებაზეა საუბარი,როცა ფაქტობრივად მიწასთან გაგვასწორეს და იმის შანსიც კი არ დაგვიტოვეს,რომ საკუთარი ხელებით გავსწორებოდით ჩვენი ნაკრების იმ ფეხბურთელებს,რომელბმაც თბილისის,პოდგორიცასა და სოფიის სტადიონებზე ისე ილასლასეს, მიცვალებულისგან ვერაფერით განასხვავებდი.ბულგარეთთან თამაში ცალკე აღნიშვნის ღირსია,მარტო ჩვენ თუ მოვახერხებდით 1 ტაიმში 6 ბურთის გაშვებას და მერე შეცვლის არ გაკეთებას,მარტო ჩვენ თუ მოვახერხებთ ლომაიასნაირი მეკარე და კალაძისნარი კაპიტანი გვყავდეს და მარტო ჩვენ გუნდში თუ შეიძლება,რომ ლობჟანიძე,ცქიტიშვილი,ოდიკაძე,ლიპარტია და დევდარიანი სულდგმულობდნენ.სხვებიც არ წყვეტენ ციდან ვასკვლავებს და ამიტომ არის ეს ნაკრები დასაშლელი,მოაშორეთ ყველა ეროვნული ნაკრებიდან,ისე რომ მათი გვარი მინიმუმ 15 წელი მაინც აღარ დაფიქსირდეს არცერთი ოფიციალური მატჩის ოქმში.ასე ხომ ყველა ითამაშებს,ყველა მოახერხებს 6 ბურთის გაშვებასა და ერთმანეთზე გადაბრალებას.პირველ რიგში კალაძის ფეხი უნდა ამოიკვეთს,რომელმაც ტრაკი მისცა ყველას,ვისთვისაც კი შეიძლებოდა და მერე გამოდის და ბოდიშებს იხდის,გეგონებოდა ის არ ყოფილიყო პიდარასტივით რომ იქცეოდა მთელი ამ პერიოდის მანძილზე.ციკლი დასრულებულია,მოგება გვაქვს იმდენი, რამდენსაც ვიმსახურებდით.წაგება იმაზე ნაკლები ,ვიდრე ვიმსახურებდით,ფრე – გვიკვირს…

გუშინ სწავლა დაიწყო და სწავლასთან ერთად ურთულელი წელი,რომელიც უკვე ვრძნობ,რომ ერთ–ერთი ყველაზე რთული წელი იქნება,რაც კი მქონია აქამდე და დარწმუნებული ვარ,ესეთი კიდევ დიდი ხანი არ მექნება(!) გასული წლის (სასწავლო) გაანალიზება რომ დავიწყე,მივხვდი,რომ თავიდან ბოლომდე ეს იყო წყალში გადაყრილი 1 წელი,რომელმაც გაცილებით მეტი ცუდი მომიტანა,ვიდრე კარგი,შეიძლება ითქვას რომ კარგი აბსოლუტურად არაფერი ყოფილა.იმის მიუხედავად,რომ საკმაოდ გვიან ჩავაბარე უნივერსიტეტში და გაცილებით წინდახედული უნდა ვყოფილიყავი თითეულ სიტუაციაში,ყველაფერი პირიქით მოხდა და ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი წელი ქარს გავატანე.მქონდა შანსი,რომ წინ დიდი ნაბიჯებით წავსულიყავი და პროდუქტიულად გამომეყენებინა პირველი „სტუდენტური წელი“ ჩემს ცხოვრებაში,მაგრამ … დროს უკან ვეღარ დავაბრუნებ და ჩემი წუხილიც დაგვიანებულია.როგორც არ უნდა ყიფილიყო,დარწმუნებული ვარ,უკვე დღეს საქმისადმი ასეთი მიდგომა კარგ სამსახურს გამიწევს მომავალში და ცხოვრებისგან ბოძებულ თითეულ შანსს ბოლომდე გამოვიყენებ.ეს წელი სხვა „სტატუსით“ ცხოვრებას შევალიე,მთელი ეს პერიოდი საკუთარი თავის ძიებაში ვიყავი და შეიძლება ითქვას,რომ მიზანი მიღწეულია,დღეს უკვე დანამდვილებით ვიცი რა მინდა და აწი როგორ უნდა ვიცხოვრო.

თითქმის ყველა ჩემ პოსტში თვითშეფასება გამოსჭვივის და საკუთარ თავს უცერემონიოდ ვაკრიტიკებ,მაგრამ ზუსტად ეს არის ჩემთვის სტიმული,რომ იგივე მომავალში აღარ გავიმეორო და ცხოვრება რადიკალურად განსხვავებული კურსით წავიყვანო.ძალიან რთული აღმოჩნდა სტუდენტობასთან შეგუება,მითმეტეს როცა 16 წელი ფეხბურთს დავუთმე და იმის იქეთ საერთოდ არაფერი არსებობდა ჩემთვის და უცებ – უნივერსიტეტში იურიდილზე უნდა ვისწავლო.ვერაფერით გადავხარშე და სწორედ ამას ვაბრალებ სრულ ინერტულობას.მთელი ცხოვრება ბურთს დასდევ და ბურთის მაგივრად,რომ „სამართლის თეორიის“ წიგნს მოგიტანენ– მიდი ისწავლეო,როგორი გასაკეთებელია ?!

პ.ს. ეს ყველაფერი 22 წლის ასაკში

ბოლო პოსტის შემდეგ ბევრი ვიფიქრე რა უნდა მეკეთებინა თბილისში და რომ ვერაფერი მოვიფქრე,ავდექი და ისევ ზღვაზე წავედი,რომ ვთქვა იქაც ბევრი რამ გავაკეთე,მოვიტყუები.რომ ჩამოვედი პოლკოვნიკის კომენტარი თავისი პოსტითურთ დამხვდა დოდკას ინიციატივს შესახებ,ხოდა მეც შევუერთდები მათ და იმ 5 მოგონებას დავწერ,რომლეთა უმრავლესობაც ბავშვურ ახირებაზე მეტი იყო.

1.მთელი ბავშვობა დაჟინებით ვამტკიცებდი იმას,რომ გლდანის თავზე უცხოპლანეტელთა ხომალდი დავინახე,რომელიც მთელ გლდანს გადაეფარა და დაუბნელებია იქაურობა, თურმე…სერიალი რომ გადიოდა “the x-files”,ალბათ ზედმეტად ბევრს ვუყურებდი და ამიტომაც იყო სულ უცხოპლანეტელები რომ მელანდებოდა…

2.ჩემს ერთ–ერთ პირველ პოსტშიც აღვნიშნე,რომ მე და ჩემი ძმაკაცი ხალიჩით მესამე სართულიდან ვხტებოდით და გვწამდა,რომ აუცილებლად გავფრინდებდით.მაშინ იეღოვას შესახებ მართლა არაფერი ვიცოდით,უბრალოდ ალადინი გვიყვარდა ძალიან …

3.დაახლოებით 10 წლის ვიყავი სტივ მაკმანამანის ავტოგრაფი,რომ “მოვიპოვე” და ისეთი ბედნიერი ვიყავი,რომ ეხლაც არ ვიცი იმ გრძნობას რაიმე თუ გააფერმკრთალებს.ვიძინებდი და ვიღვიძებდი იმ ბურთით და დარწმუნებული ვიყავი,რომ მასზე არანაკლები ფეხბურთელი გამოვიდოდი.

4.ძალიან ღრმა ბავშვობაში და საკმოად დიდი ხანი ბიძაჩემი – ვან დამი მეგონა,ვინც საწინააღმდეგოს მეუბნებოდა, სულელი მეგონა.არადა მართლა ძალიან ჰგავს,ეხლაც კი …

5.და ბოლოს….მთელი ბავშვობა სინდი ფროუფორდი მიყვარდა და ამას მხოლოდ ეხლა ვაღიარებ. ))

პ.ს. ვისი მოგონებებიც მაინტერესებდა იმათ უკვე უწერიათ,თან ამ ბბ–კოდების გაგებაში არ ვარ ))

არც ისე რთულია ამ ყველაფერზე საკუთარი აზრის დაფიქსირება,მითმეტეს როცა 21–ე საუკუნეში ვცხოვრობთ და თითეული ჩვენგანი დემოკრატიულობაზე დებს თავს.ანუ…ამით შეურაცხყოფას არავის მიაყენებ და არც არავინ იგრძნობს თავს დაკნინებულად. ერთი არის აზრის თავისუფლება,მაგრამ ამაზე საუბარი მიდის მიჩქმალვით,შეფარვით,თითქოს დანაშაულს სჩადიოდნენ და ზუსტად ამიტომაც არის ჩვენთან ეს „ინსტიტუტი“ ტაბუირებული და შეგნების დონე მინიმუმამდე დაყვანილი.თვითონ ცნება „ქალიშვილობის ინსტიტუტი“ ძალიან ზოგადია და მისი ინტერპრეტაცია მილიონნაირად შეგვიძლია,ქართულ მამა–პაპაურად რომ მივუდგეთ საკითხს,ამ აზრის თითოეული გამტარებელი ერთი ადგილით უნდა დაიკიდოს,უპირობოდ და შეწყალების გარეშე,ცოტა ცივილიზებურად,რომ მივუდგეთ ეს დამკვიდრებული ნორმაა,ასე ცხოვრობს თითქმის მთელი მსოფლიო და დისკომფორტს არავინ განიცდის გამონაკლისების გარდა.როცა საქართველოში პრო–დასავლურობაზე ვაკეთებთ აქცენტს,ეს ნორმა ჩვენშიც ნელ–ნელა უნდა იდგამდეს ფესვებს,მაგრამ მენტალიტეტსა და გენს დასავლეთმა კი არა,ლამის ნახევარმა მსოფლიომ ვერაფერი დააკლო და როცა ამ „უზნეობაზე“ ვაპერირებთ,საერთდ სასაცილოა ჩვენი მენტალიტეტის შერყევაც კი.

ეს თემა აქტიულორაბას განსაკუთრებით მაშინ იძენს როცა საქმე ქორწილსა და მის „წვრილმან“ საკითხებს ეხება.განხილვის საგანია როცა პატიოსნებასა და უმწიკვლობაზე (ეს რაღა უბედურება სიტყვაა) ვამახვილებთ ყურადღებას.ასეთ საუბარს მოჰყვება ხოლმე ფრაზების კორიანტელი : „ სხვის ნახმარ ქალს ცოლად როგორ მოვიყვან ?! “, „თუ პატიოსანი არაა სახლში როგორ შემოვუშვებ ?! “,ზოგი უფრო შორსაც მიდის და გოგოს ოდესმე თუ შეყვარებული ჰყავდა,საერთოდ ხაზი უნდა გადაესვას ასეთს,თურმე…საერთოდ,ყველას თავისი აზრი გააჩნია და ყველა თავისებურად უდგება ამ თემას,მაგრამ ხომ უნდა იყოს რაღაც,რაზეც ეს აზრები შემოიკრიბება და ერთ ჭრილში გაივლის ?!

რა ჩემი გასარჩევია და ვისაც როგორ უნდა ისე უცხოვრია,თავის გემოზე,მაგრამ ყველაფერი ესე მარტივად,რომ იყოს ცხოვრებაც გაცილებით ადვილი იქნებოდა.ბევრს ავიწყდება რომ საქართველოში ვცხოვრობთ,ბევრს აღარ ახსოვს,რომ ქალის პატიოსნება ქართული გენის შემადგენელი ნაწილია.“პრადვინუტებთან“ ბოდიში,მაგრამ თავისუფალი ცხოვრება თუ გინდათ და არანაირი „კომპლექსი“ არ გაწუხებთ, რატომ მალავთ ასეთი ტიპის ურთიერთობას საზოგადოებისგან ? – ეს დედაბნელი,ამერიკასა და ევროპას სხვა რამეში მივბაძოთ ?!

პ.ს. წინა საუკუნის გადმონაშთი )))

to be continued …

უკანასკნელი პოსტის შემდეგ დიდი დრო გავიდა და პაუზა სპეციალურად გავაკეთე,მაინტერესებდა დინამო რას იზამდა და მოლოდინი მთლიანად გამიმართლდა.პირველი მოჩვენებით კარგი თამაშის შემდეგ,გუშინ კიდევ ერთხელ და ვინ იცის მერამდენედ სახეში შეგვაფურთხეს რიგით გულშემატკივრებს და არაფრის მთქმელი და ყოვლად უუნარო თამაში შემოგვთავაზეს.თამაშის განხილვას აზრი არ აქვს,ანგარიში თავისთავად ყველაფერზე მეტყველებს და კაცს სურვილიც არ გაგიჩნდება,რომ კაშიას,კოშკაძისა და მათი ძმების ამაზრზენ თამაშზე,რაიმე კომენტარი გააკეთო.აღარაფერს ვამბობ ქართულ ტელეარხებზე,რომლებმაც პირი შეკრეს და თამაში ცქერა ინტერნეტის ყოვლად უხარისხონო ჩვენებით მომიწია და ნეტა არ მენახა იმ მელოტმა შუაში ჩვენ ფეხბურთელებს რა უყო,ეგეთი დიდი ხანია ბლოგბასტერებშიც კი არ მინახავს ?! გადაურბინ–გადმოურბინა არამარტო მოედანს,არამედ თითოეულ ფეხბურთელს და მკაფიოდ შეახსენა მათ თავიანთი უმდაბლესი დონე,დონე,რომელიც ვერანაირ კრიტიკას ვერ უძლებს აგერ უკვე რამდენი წელია.

ქართველების მხრიდან ეს იყო „უტიფარი“ დემონსტრირება შიშის,შემობიჭოლიბის,სიმხდალისა,გამოუცდელობისა და არარეალურ ნიშნულამდე დაყვანილი საფეხბურთო დისციპლინისა.თბილისში თითქოს ბოლო ამოსუნთქვამდე ჯიგრით ითამაშეს და ხალხს ოპტიმისტური განწყობა შეუქმნეს,მაგრამ „კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო“ ზუსტად ამაზეა ნათქვამი.ბელგრადში ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა და მკაფიოდ მიგვითითეს გასასვლელი კარისკენ,რომელიც აგერ უკვე წლებია ჩვენების ნავსაყუდელი გახდა,აქ მარტო დინამოზე არ არის საუბარი,ეს ეხება „ზესტაფონს“, „ოლიმპს“, „ვიტ ჯორჯიასა“ და „ლოკომოტივსაც“. ბოლო 2 დღეა მესმის,აი მერებაშვილი რომ არ გვყავდა მაგიტომ გაგვიჭირდაო,მაგრამ თქვე დალოცვილებო,განა ერთ კაცს შეიძლება მივანდოთ გუნდური თამაში და სულისკვეთება ? 21–ე საუკუნის ფეხბურთს ვქადაგებთ და ნუთუ ერთ კაცზე აწყობილი გუნდი ივარგებს თუნდაც უეფას თასის საკვალიფიკაციო ეტაპზე ? ძალიან მეეჭვება ამ ფეხბურთით თუნდაც მეორე საკვალიფიკაციო რაუნდს გავცდეთ როდესმე.ხომ ვხედავთ,ირლანდიის,მალტის,ანდორისა და ყაზახეთის კლუბებთან გვიჭირს უკვე თამაში და „ეტო იშო ნე პრეძელ“ სამწუხაროდ.

ფიფას რეიტინგში საქართველოს ნაკრების დიდი ხანია ასეულში აღარ არის და ისეთი გუნდები გვისწრებენ როგორებიც არიან : ანგოლა,ფიჯი,გამბია,სუდანი,ბენინი,მოზამბიკი,ერაყი და ა.შ. მახსოვს ოდესღაც 52–ე ადგილზე ვიყავით და არ გვაკმაყოფილებდა ეს ადგილი,ქართველები ხომ საერთოდ ყველაფერში მაქსიმალისტები ვართ ?! გუცაევის,ჩივაძის,ყოფიანისა და ძოძუაშვილის გაწვრთნილი გუნდები იყვნენ ყველაზე ძლიერი ნაკრებები რაც კი ოდესმე გვყოლია და კარისკენ ისე მივუთითეთ ერთხელაც არ გაგვხსენებია მათი ღვაწლი ქართული ფეხბურთის წინაშე,როგორც უზადო ფეხბურთელებისა და მწვრთნელებისა.დაუნახავი ერი ვართ და ამიტომაც არის,რომ ვერაფერს ვაღწევთ და ჩემი აზრით,ღირსებიც არ ვართ რაიმე ღირებულს მივაღწიოთ ამ მიდგომითა და საფეხბურთო ფილოსოფიით…

ბოლო პერიოდში,ქართულ სპორტში ოდნავი გამოცოცხლება იგრძნობოდა,ჯერ იყო ქართული კლუბების ევრსოსარბიელზე გამარჯვება,მერე ფაჩულიას 19 მილიონიანი კონტრაქტი,მერე ხურციძის გამარჯვება,ბოლოს რამაზ ნოზაძის სპორტში ღირსეულად დაბრუნება,როცა ჯერ ესპანეთში ჩემპიონი გახდა,ხოლო შემდეგ ბაქოში, უპრესტიჟულეს ტურნირზე რუს მეტოქესთან თანაბარ ბრძოლაში,დათმო ოქროს მედალი.თითქოს წინ მივდიოდით ეს პერიოდი,ოპტიმისტურად განვეწყვე და უკეთესის მოლოდინი მქონდა,მაგრამ ქართლმა კლუბებმა,ზესტაფონით დაწყებული და დინამოთი დამთავრებული,მიჯრით თითქოს ერთანეთის ჯიბრზე ყველა თამაში წააგეს და ისევ იმ პოზიციაში დამაბრუნეს,რომელშიც აგერ უკვე ვინ მოთვლის რამდენი ხანია არა მარტო მე ვიმყოფები.

სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს,როდემდე შეიძლება ესე გაგრძელება,როდემდე უნდა ვითმინოთ ახალკაცისა და ქავთარაძის ხუშტურები?როდემდე უნდა გვაყურშაონ და ნაცარი გვაყარონ თვალებში?როდემდე უნდა ვიყოთ დაბრამავებულები და დაყრუებულები,რომ მათნაირი ხალხი ავიტანოთ ? მთელი ევროპა წინ მიიწევს უდიდესი ნაბიჯებით,ჩვენ კიდე გიგანტური ნაბიჯებით საპირისპირო მხარეს მივდივართ და დროზე რამე თუ არ ვუშველეთ ჩვენს თავს,ქართველ ფეხბურთელს აზერბაიჯანის მეორე ლიგაში თამაში სანატრელი გაუხდება,არათუ უმაღესში.გუშინ წილად მხვდა ბედნიერება,ვიტ ჯორჯიისა და მარიბორის თამაშისთვის მექცირა და ნეტავ არ მენახა რაც იქ ხდებოდა,როგორც ჩვენებს სჩვევიათ,უმდაბლესი დონე,ზლაზვნით გადაადგილება,სტადიონზე სეირნობა,გახსნაზე,სწორ პასსა და რაიმე მახვილგონვრიულ ჩანაფიქრზე ხომ საერთოდ ზედმეტია საუბარი.ლიპარტია,ბეჭვავია,კლიმიაშვილი,რაზმაძე თითქოს იმედისმომცემი და პერსპექტიული ფეხბურთელები არიან,მაგრამ შენი დონე ევროპის მასშტაბით თუ არ დაამტკიცე ,აბა სად უნდა გვანახო კლასი ? საქართველოს ჩემპიონატში ზუგდიდის „მგლებთან“ ? ან ბოლნისის „სიონთან“ ? ფეხბურთელი მასზე მაღალი დონი ფეხბურთელთან თამაშში იზრდება,იხვეწება და ნამდვილ პროფესიონალად ყალიბდება,ჩვენ კი ყველაფერი უკუღმა გვესმის,ამიტომაც არის ყველაფერი სავალალოდ.სლოვენიური გუნდი რომ გაცილებით მაღალი დონის ფეხბურთელებით არის დაკომპლექტებული ეს გუშინაც ნათლად გამოჩნდა.სათამაშო დისციპლინა უმაღლეს დონეზე,ურთიერთ დაზღვევა იდეალური,ყველა მოთამაშემ იცოდა მისი ადგილი მოედანზე და თითეულმა მწვრთნელის დავალება ზედმიწევნით კარგად შეასრულა,აქედან გამომდინარე ეს დამამცირებელი მარცხიც არ იყო გასაკვირი,მართალია თავიდან რაღაცას ვფაფხურობდით,მაგრამ როგორც კი სლოვენიელებმა საკუთარი თამაში იპოვნეს,აი იქ მოკვდა ქართველების „პრასტრელზე“ და „ვაი ტექნიკაზე“ აქცენტირებული ფეხბურთი. ანგარიში კიდევ რეალურად არ ასახავს სხვაობას სლოვენიურ და ქართვულ ფეხბურთს შორის.

ქართველი გულშემატკივარი ხომ საერთოდ განსაკუთრებული ფენომენია,მარტო ჩვენ თუ შეგვიძლია გაშლილი დანების,ბოქლომებისა და წყლით სავსე ბოთების სროლა,თან ამ ბოლო დროს მიზანიც გამოვასწორეთ და პირდაპირ მსაჯის თავს ვარტყამთ ზემოთ აღნიშნულ საგნებს.ადრე ვაცილებდით და მსუბუქად მაინც გვსჯიდნენ.
ჩვენს ქვეყანაში გულშემატკვრობის არანაირი კულტურა არ არსებობს,შეგნება მინიმუმადეა დაყვანილი და ამიტომაც არის ასე რომ გავითქვით ევროპაში სახელი,არა ფეხბურთის კარგი თამაშით,არამედ „რაც ხელში მოგხვდება“ იმის სროლით.

წინასწარვე გაფრთხილებთ,არც სნობი ვარ,არც რასისტი და არც ნაციონალისტი.))ასე რომ კრიტიკა მისაღებია მხოლოდ ნამდვილი გურჯებისგან და არა იმათგან რომ იბრალებენ )) თბილისში ათასი რჯულის ადამიანი დადის და უმეტესობას საკუთარი თავი the best ჰგონია.ქალაქში სიგარეტითა და დაყენებული გამოხედვით სიარული კვლავ აქტუალურია და ამის აფიშირებას ძალიან ბევრი თუ არა ბევრი ისევ ცდილობს.მთავარია გაურკვეველი წარმომავლობისა და ჯიშის მანქანა გყავდეს,ჯიბეში 3, ჰა ჰა 5 ლარი გედოს და საღამოთი კუს ტბაზე მაგარ პონტში ხარ,თუ ცოტა დასალევიც გაქვს და გვერდს “ვინმე” გიმშევენს,მაშინ ხომ საერთოდ VIP.გოგოების უმრაევლესობას ერთნაირი ვარცხნილობა აქვს,ერთნაირად იცვამენ,ყველა ერთმანეთს ჰგავს და რას მოითხოვენ ცხოვრებისგან თვითონაც არ იციან.მეტროთი და ავტობუსით სიარული „რა ქაჯობაა“,მარშუტკით სიარული პაზორია,მანქანა თუ არ გყავს კაპიკია შენი ფასი,ფეხით სიარული და რომანტიკა კი ინტერნეტის ფართოდ გავრცელებასთან ერთად მოკვდა(პანაშვიდები დიდი ხნის დამთავრებულია). ისე ერთი რამე არ მესმის,მეტრო მთელს მსოფლიოში ყველაზე კომფორტული და მოსახერხებელი გადაადგილების საშუალებაა და ჩვენთან რა ჭირი ეტაკა რომ ყველაზე „დიშოვ“ ადგილად არის აღიარებული ? მაგრამ ჩემ მტერს იქ სუნი დგას,მიზეზი კი ძალიან მარტივია.ხალხის მასას პირად ჰიგიენასთან პრობლემები აქვს,რაც არ უნდა ბანალურად ჟღერდეს.

ცოტა გაჩითულები პეროვსა და შარდენზე მოძრაობენ,ქალაქ გარეთ ბუნებაში პიკნიკებს აწყობენ და თავს განსხვავებულ ადამიანთა ფენად აჩენენ,ზაფხულში ვისაც ბოლო 20 ლარი აქვს ყველა ლაგუნაზე მიდის,კუს ტბის ვარიანტია რა აქაც ))ცოტა პრადვინუტები ვაკის აუზზე დადიან და ცა ქუდად არ მიაჩნიათ,ხოლო დედამიწა ქალამნად.ისევ მოდაშია დიდი ხნის გარდაცვლილი ხუმრობები : „ გლდანში უვიზოდ შემომიშვებენ ?!“,“ვარკეთილში რომელი სოფლის მარშუტკა მიდის ?!“ და ა.შ. ყველა ერთმანეთს დასცინის,სასტავებად სიარული ისევ თინეუჯერული პონტია,გოგო და სიგარეტი განუყრელი ცნებებია(მოდაშა და რა ქნას).თეატრში არავინ დადის, მერე ტრანფორმერებს,ტერმინატორებსა და ათას სისულელეს ვინ უნდა უყუროს ? მოკლედ, ვატრაკებთ და გვიხარია რა ?!

ერთი უკიდურესობიდან მეორე უკიდურესობაში გადავარდნა ყველაზე ძნელად აღსაქმელია და ამის გაცნობიერებას გარკვეული ნიჭი და ცოტა გამოცდილებაც სჭირდება.ერთ დღეს გაიღვიძებ და დიდების მწვერვალზე ხარ,გავა დრო და აღმოაჩენ,რომ ყველაფერი მირაჟივით სადღაც გაქრა და ხელში არაფრისმთქმელი და გაუცხოებული საკუთარი თავიღა შეგრჩა.ასეთებს თვითკმაყოფილ იდიოტებსაც უწოდებენ,უზუსტესი ეპითეტია თავისი გაგებითა და შინაარსით.

უიღბლო ადამიანებზე ბევრი მსმენია და რეალური მაგალითებიც მქონია ამის.მე კი კმაყოფილი ვიყავი და საკუთარი თავი ძალიან იღბლიანი მეგონა გარკვეულ პერიოდამდე,მანამ სანამ ერთ დღესაც მეც მათ ნუსხაში არ აღვმოჩნდი და თავი უმწეო მდგომარეობაში არ ვიხილე.ძნელია გააცნობიერო რომ ყვალაფერში კრახი განიცადე და ყველაფერი რასაც იქამდე აკეთებდი მარტის თოვლივით სადღაც გაუჩინარდა და თითქოს არც არასდროს ყოფილიყოს.არ ვიცი,სხვამ რა იგრძნო როცა ამას მიხვდა,მაგრამ მე ერთი ერთი კითხვა მაშინევე დამებადა,რომლის პასუხიც ვერაფრით მოვიძიე – ეხლა რა უნდა ვქნა ? ადგე და ყველაფერი მიატოვო ? წახვიდე და გადაიკარგო სადმე შორეულ ქვეყანაში? მაგრამ აქ თუ არაფერში გაგიმართლა,იქ რა ღმერთი გაგიწყრება,რომ ყველაფერს მიაღწევ ? ამაზეა ნათქვამი,“მაგრამ მარტო წვრთნა რას უზამს,თუ ბუნებამაც არ უშველაო.“

რაც არ უნდა და როგორც არ უნდა იყოს,როგორ შეიძლება ადამიანმა ყველაფერი ერთი ხელის მოსმით დაკარგო და გაანდგურო ? როგორ შეიძლება რომ საკუთარ სიზარმაცეს უიღბლობას აბრალებდე და მერე თავს იმართლებდე,ვითომ ნამეტანი ბედისგან გარიყული ადამიანი იყო და ფიასკო ყველაფერში შენი თანმდევი იყოს ? ჯერ იყო სპორტში ჩავიკარგე ძალიან ღრმად,მერე საყვარელი ადამიანი დავკარგე,ეხლა კი სიმწრით მოპოვებულ უმაღლესი განათლების მიღების შესაძლებლობას ვკარგავ და ამის მერე მოდი და როგორ გინდა რომ არ დაიგრუზო ? ახია რა ჩემზე,არაფრის ღირსი არ ვარ და არ ვიმსახურებ წარმატებულ ცხოვრებას,როცა იყო ვერ შევიშნოვე და ეხლა უკვე ძალიან გვიანია შეცდომების გამოსწორება.გვირაბის ბოლოს სინათლეც რომ არ ჩანს ეს არის ყველაზე ცუდი,მაგრამ მე მაინც ჯიუტად გავაგრძელებ გზას და დაველოდები სანამ იმ „სხივს“ არ ვიხილავ,რომელიც ჩემი გამართლების ერთგვარი სიმბოლო იქნება და საკუთარი თავის რწმენას დამიბრუნებს,რომელიც უკვე ვინ იცის მერამდენედ დავკარგე.

მინდა მჯეროდეს,რომ ოდესმე მეც მოვიმკი დღევანდელობას,როცა აბსოლუტურად გაცნობიერებული მაქვს საკუთარი შეცდმოები და მათ გამოწორებას ასე ჯიუტად ვლამობ.იქნებ მეც დამიფასდეს ჩემი „გარჯა“ და ცხოვრებაში საკუთარი ადგილი ვიპოვო,რომელიც ჯერ კიდევ ვაკანტური და შესაბამისი კანდიდატურის მოლოდინშია …