ბოლო პოსტის შემდეგ ბევრი ვიფიქრე რა უნდა მეკეთებინა თბილისში და რომ ვერაფერი მოვიფქრე,ავდექი და ისევ ზღვაზე წავედი,რომ ვთქვა იქაც ბევრი რამ გავაკეთე,მოვიტყუები.რომ ჩამოვედი პოლკოვნიკის კომენტარი თავისი პოსტითურთ დამხვდა დოდკას ინიციატივს შესახებ,ხოდა მეც შევუერთდები მათ და იმ 5 მოგონებას დავწერ,რომლეთა უმრავლესობაც ბავშვურ ახირებაზე მეტი იყო.

1.მთელი ბავშვობა დაჟინებით ვამტკიცებდი იმას,რომ გლდანის თავზე უცხოპლანეტელთა ხომალდი დავინახე,რომელიც მთელ გლდანს გადაეფარა და დაუბნელებია იქაურობა, თურმე…სერიალი რომ გადიოდა “the x-files”,ალბათ ზედმეტად ბევრს ვუყურებდი და ამიტომაც იყო სულ უცხოპლანეტელები რომ მელანდებოდა…

2.ჩემს ერთ–ერთ პირველ პოსტშიც აღვნიშნე,რომ მე და ჩემი ძმაკაცი ხალიჩით მესამე სართულიდან ვხტებოდით და გვწამდა,რომ აუცილებლად გავფრინდებდით.მაშინ იეღოვას შესახებ მართლა არაფერი ვიცოდით,უბრალოდ ალადინი გვიყვარდა ძალიან …

3.დაახლოებით 10 წლის ვიყავი სტივ მაკმანამანის ავტოგრაფი,რომ “მოვიპოვე” და ისეთი ბედნიერი ვიყავი,რომ ეხლაც არ ვიცი იმ გრძნობას რაიმე თუ გააფერმკრთალებს.ვიძინებდი და ვიღვიძებდი იმ ბურთით და დარწმუნებული ვიყავი,რომ მასზე არანაკლები ფეხბურთელი გამოვიდოდი.

4.ძალიან ღრმა ბავშვობაში და საკმოად დიდი ხანი ბიძაჩემი – ვან დამი მეგონა,ვინც საწინააღმდეგოს მეუბნებოდა, სულელი მეგონა.არადა მართლა ძალიან ჰგავს,ეხლაც კი …

5.და ბოლოს….მთელი ბავშვობა სინდი ფროუფორდი მიყვარდა და ამას მხოლოდ ეხლა ვაღიარებ. ))

პ.ს. ვისი მოგონებებიც მაინტერესებდა იმათ უკვე უწერიათ,თან ამ ბბ–კოდების გაგებაში არ ვარ ))